Bijna mijn leven lang was ik bang voor honden. Ik kon niet bedenken waarom dat was. Mijn enige vervelende ervaring die ik mij kan herinneren was toen ik een klein meisje was; mijn zussen en ik gingen eieren halen bij de boer en daar was een grote St bernardshond die naar mij blafte. Ik durfde toen niet door te lopen en bleef daarom op de stoep wachten totdat mijn zussen terug kwamen.
Waarschijnlijk heb ik toen bedacht dat elke hond gevaarlijk was. Ik hield sindsdien gewoon een enorme afstand van honden en mijn maag draaide iedere keer om van de zenuwen als ik maar in de buurt van een hond kwam.
Twee jaar geleden besloot ik dat ik van mijn angst af wilde. Ik was het zat om zo bang te zijn. Het verhaal dat bijna elke hond gevaarlijk is, is ooit door mij bedacht en daar kan je dus ook weer vanaf, besloot ik. Door vaak te gaan wandelen met honden-vrienden heb ik het gedrag van honden leren begrijpen. Ik besef nu des te meer dat een hond, net als de mens, liefde, aandacht en grenzen nodig heeft en dat ze het heerlijk vinden als je met ze speelt en met ze de natuur in gaat, dat een hond echt een trouwe vriend is en geen vijand. Nu wandel ik graag met deze drie aardige ‘mannen’. (zie foto)
Het was dus niet de hond die eng was, maar mijn gedachte hierover. De wil om te veranderen heeft mij de moed gegeven om mijn angst in de ogen te kijken en te overwinnen.
Vele angsten zijn ooit ergens begonnen. Door je in je angst te verdiepen, het aan te gaan, kun je dit ook vaak weer ombuigen of verzachten.
Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het heeft mij meer vrijheid gegeven.
Utrecht, 9-05-2018
Copyright Hanke Hermse