Zelden reis ik zo vroeg met de trein. Ik ben op weg naar een workshop van mind-bodywork in Amsterdam. Ook als coach is het belangrijk je (persoonlijk) te blijven ontwikkelen. Er zijn altijd ‘blinde vlekken’ die zichtbaar kunnen worden. Persoonlijke ontwikkeling geeft inzichten en daardoor vrijheid.
Ik ga zitten tegenover een jongen die zijn capuchon over zijn hoofd heeft getrokken. Ik groet hem en krijg een voorzichtig knikje terug. Er komen nog twee mensen bij ons zitten, maar zij zeggen niets en kijken op hun telefoon.
Mensen met aktetassen, schooltassen en rugzakken reizen nu naar hun werk of naar hun opleiding. Ik merk op hoe anders de sfeer is, zo vroeg in de ochtend. Het is opvallend stil.
Wat ik wel hoor zijn de geluiden die ontsnappen aan de koptelefoons die niet goed afgesloten zijn.
Ik kijk naar buiten. Ook op straat is het rustig. Een enkele jogger. Rijdend langs een kanaal zie ik de golven die een schip heeft veroorzaakt.
Hoe langer ik reis, hoe drukker het wordt. De fietsenrekken bij de stations staan nu overvol, zo ook de parkeerplaatsen voor auto’s bij het station. Alle stoelen in de trein zijn bezet.
De jongen tegenover mij is in slaap gevallen. Hopelijk voor hem wordt hij op tijd wakker. Ik heb geen idee waar hij uit moet stappen. Ik hoor het geritsel van een boterhamzakje. Een yoghurtbakje wordt geopend. Het ontbijt wordt in de trein opgegeten. Mensen lezen op hun telefoon. Niemand kijkt elkaar aan. Wat een rare wereld hebben we toch gecreëerd. Zoveel mensen, zo weinig contact.
Ik kijk naar buiten en zie schapen die gezellig bij elkaar liggen, net als de koeien die zelfs tegen elkaar aan liggen. Zij snappen het; zij maken echt contact.
Mijn treinreis zit erop. Ik stap uit. Niemand kijkt op van zijn telefoon.
Ik reis nog even verder met de metro en loop vervolgens naar de mooie Ruimte om bij elkaar te komen voor de workshop.
Daar binnengekomen word ik enthousiast welkom geheten. De sfeer is meteen goed.
Er zijn al meerdere mensen, die deel gaan nemen aan de workshop, gearriveerd en we maken al snel kennis met elkaar. Bijna alle deelnemers zijn coaches en zijn gewend, bereid en staan open om naar onze mooiere- en schaduwkanten te kijken. Dat is fijn en het voelt veilig om samen open en eerlijk te zijn.
We gaan vandaag vooral voelen, voelen in ons lijf. En dansen! Bijvoorbeeld dansen als je je gesloten voelt en als je je vrij voelt. Wat een verschil kun je voelen.
Het contact onderling verdiept zich gedurende de dag en ondanks dat ik al zo vaak naar mezelf heb ‘gekeken’ betreft persoonlijke ontwikkeling, ontdek ik nu toch weer situaties die delen in mij diep raken en die ik nu kan observeren en welkom kan heten.
We maken geluiden, bewegen, voelen, mediteren en zijn stil.
Ik voel me vrij, merk ik op.
De dag eindigt en we geven elkaar een welgemeende knuffel tijdens het afscheid.
Wat vind ik het toch fijn; écht contact: openheid, eerlijkheid, kwetsbaarheid, samen huilen en lachen. Wat een mooie 'reis' was dit weer; een goede aanvulling op mijn werk als coach.
Moe, maar zeer voldaan ga ik weer in de metro en trein.
Ik zeg ‘hallo’ tegen mijn medereizigers tegenover me. Ik krijg een zuinig knikje terug en vervolgens kijkt iedereen weer op z’n telefoon. Dit keer staat het geluid van de telefoons harder.
Mijn telefoon stond vandaag uit tijdens de cursus en dat hou ik nog maar even zo.
In gedachte dans ik nog even na en voel nogmaals hoe fijn en belangrijk het is om me écht verbonden te voelen met mezelf, met de ander en met alles dat is!
Ik kijk naar buiten en glimlach.
Ik voel me dankbaar.
Heb jij ook behoefte aan openheid, eerlijkheid, persoonlijke en/of spirituele ontwikkeling, vraag dan een vrijblijvend gesprek aan via mijn site; www.leveninverbinding.nu
Utrecht, 8-10-2019
copyright Hanke Hermse
#reizen, #verbinding #persoonlijkeontwikkeling #persoonlijkegroei #vrijheid #vrijzijn #treinreis #Utrecht #spiritueel #coach #lifecoach