Het is alweer bijna het einde van het jaar en maak de balans op. Als ik nu terugga naar 14 december 2016, dan is er veel veranderd.
Wat een jaar, wat een ervaringen. Eerst leek het erop dat mijn moeder zou komen te overlijden. Wat was ze ziek. Ik gunde haar om te mogen overgaan, want zo te leven was onmenselijk. We hebben samen veel over de dood gepraat. Ze was er niet bang voor. Aan de andere kant kwam er een oer-boosheid in mij op. Ik voelde en nam waar ( ik ben ooit IC- verpleegkundige geweest, dus weet wel iets van het medische vlak , ging googelen en heb nog met een bevriende anesthesist overlegd) dat mijn moeder vergiftigd werd door alle medicijnen die ze kreeg. Ze was zo misselijk dat ze nauwelijks nog iets kon eten en drinken. Haar organen konden het bijna niet meer aan. Ik ben niet snel boos, maar ik kon de nonchalante arts wel iets aandoen. Hij vond mij maar lastig en te assertief. Communicatie tussen ons was niet meer mogelijk, dat liet hij aan zijn doktersassistente over. Hij kwam bijna nooit op huisbezoek bij mijn moeder en kon dus ook niet waarnemen hoe het met haar ging. De thuiszorg moest het beleid van de huisarts volgen. Mijn moeder kon zelf niet meer beslissen, dus toen de thuiszorg weer de berg pillen aan mijn moeder aanbood, heb ik mijn moeder op dat moment laten zeggen dat ze bepaalde medicijnen niet meer wilde. Dat was de enige manier. Ze knapte op. Schrijnend om te zien wat al die , goedbedoelde, medicijnen met je kunnen doen.
Mijn moeder kreeg een tweede kans, maar de maandenlange verzorging en schema’s wie er bij mijn moeder kon blijven om voor haar te zorgen, waren niet vol te houden. We hebben haar moeten verhuizen naar een verpleeghuis. Het kon niet anders. Eerst hebben mijn zus en ik veel verpleeghuizen bezocht en wat een verschillen hebben we gezien betreft het beleid en benadering van de bewoners. Het verpleeghuis waar ik bij binnenkomst, letterlijk, al misselijk werd, was de ergste. Bij het gesprek dat mijn zus en ik daar hadden, werd al snel duidelijk dat mijn moeder misschien maar twee keer per week gedoucht kon worden. Toen ik grappend vroeg of ze wel naar de wc mocht als ze moest, werd er gezegd dat er tegenwoordig zulk geweldig incontinentiemateriaal is, dat de bewoners daar wel acht tot twaalf uur mee konden doen. Nou, daar zakte mijn broek van af. Mijn moeder was niet incontinent, maar werd het zo wel gemaakt. Toen we de kostenlijst te zien kregen, stond daar ook de prijs van het afleggen ook maar vast op. Wat een tact.
Bij de rondleiding zaten alle bewoners alleen in hun kamer, zoet gehouden door de tv waarvoor ze geplaatst waren. Mijn hart deed pijn. Wat een eenzaamheid voelde ik daar.
Gelukkig hadden we ook andere ervaringen en zagen we de liefdevolle aandacht van de verzorgers in andere verpleeghuizen. Maar het grootste probleem was toch wel de tijdsdruk en het weinige personeel in de verpleeghuizen. We begonnen de moed al een beetje te verliezen om voor mijn moeder een fijn ‘thuis’ te vinden om haar laatste jaren door te kunnen brengen, toen we het ( particuliere) verpleeghuis vonden waar ze nu zit. Het blijft lastig om je moeder, die eigenlijk meer je kind geworden is, daar achter te laten. Toch was dit de beste optie.
Omdat ik aan mijzelf voorbij was gegaan, had ik mijn lijf, die heel erg moe was en pfeiffer had, niet veel rust kunnen geven. Mijn lijf besloot daar nog maar een gebroken pols aan toe te voegen (have a break). Ik gleed uit en binnen een seconde zag mijn leven er nu wéér anders uit.
Ik kon niet de aandacht aan mijn dochter, die in Rotterdam woonde en ook pfeiffer had, geven en belastte mijn pols veel te veel door voor mijn moeder te blijven zorgen. Thuis moest ik het alleen doen. Ik kende nog niet veel mensen in Utrecht, waar ik nu woon. Vragen was ook niet mijn sterkste kant. Was een lessen!!; Keuzes maken, goed voor jezelf zorgen, durven vragen, in mogelijkheden blijven denken. Best een uitdaging in zo’n hectische tijd!
Ook de praktijk van mijn ex-man, waarin ik nog werkte, moest verkocht worden, omdat door de burn-out van de vader van mijn kinderen, het financieel niet meer mogelijk was de praktijk financieel draaiende te houden. Het personeel werd ontevreden en functioneerde niet meer goed, omdat er teveel spanningen onderling ontstonden, we niet meer konden investeren en omdat hun eigen baas/ teamgenoot er niet meer werkte. Het was spannend om de praktijk, ‘ons kindje dat we 25 jaar daarvoor in de wereld hadden gezet’, te verkopen, maar het gaf ook lucht. Ook ik kon dit deel nu afsluiten. Ik had nu alleen geen vast inkomen meer. Een onzekerheid die tegelijkertijd de toekomst weer ruimte kan geven.
Ik was al jaren bezig met mijn eigen persoonlijke ontwikkeling, coaching, meditatie, healing en mediumschap. Hier ligt mijn hart.
Het werd nu opnieuw tijd voor mij en mijn persoonlijke ontwikkeling. Die stopt namelijk nooit!
Toen ik begin dit jaar voor de computer ging zitten om te googelen welke verdieping ik wilde toevoegen aan mijn leven, kwam ik terecht bij familieopstellingen. Ik wilde me opgeven bij een van de opleiders, toen mijn lijf erg reageerde. Daar heb ik naar te luisteren. Dat weet ik intussen wel, dus deze opleider ging het niet worden. Toen ik verder zocht, kwam ik terecht bij de opleiding familie- en organisatieopstellingen van Hylke Bonnema; het nieuwe opstellen. Varen en vertrouwen op het veld, waarmee ik zo graag in verbinding ben. Niet gaan fixen. Dat voelde goed, alleen de kosten waren erg hoog. Ik was al te laat voor de korting die geldig was tot 1 januari. Ik besloot, voor mezelf, de opleiding te gaan doen, mits ik de vroegboek-korting nog zou krijgen. Dat zou voor mij de bevestiging zijn dat ik hier moest zijn. Ik heb toen korting gevraagd en tot mijn verrassing heb ik die toen gekregen. Ik heb me direct aangemeld. No way back!
Wat een mooie reis heb ik mogen maken met mensen die ook bereid waren zichzelf, hun angsten, verlangens, blokkades, kracht, relaties, ego-stukken, oude pijnen, die we met ons mee dragen, aan te kijken en te transformeren. We waren met een grote groep, wisten van sommigen (nog) niet eens hun naam, maar kenden wel hun kwetsbare deel.
Het lijkt op het afpellen van een ui. Beetje bij beetje kom je bij de kern, de kracht, liefde en verbinding die je in oorsprong bent. Wat heb ik mensen zien veranderen tijdens de opleiding. Zo mooi om te zien. Ik hou ervan als mensen zichzelf durven te laten zien, puur, eerlijk, niet beter voordoend. Dit kan alleen in een veilige omgeving en zo heb ik dit ook ervaren.
Met de fijne en trouwe intervisiegroep blijven we doorgaan. We blijven altijd leren. Geen een opstelling is hetzelfde, dus we blijven elkaar uitdagen.
Mijn diploma familie- en organisatieopstellingen heb ik intussen gehaald. Ik begeleid nu zelf familieopstellingen en dat voelt heel goed. Ik heb al vele mooie opstellingen mogen begeleiden. Ik vaar op mijn gevoel en dat is ook de tool die ik hierbij goed kan inzetten.
Er is dus heel wat gebeurd afgelopen jaar. Veel heb ik niet benoemd, maar voor mij is de strekking dat alles wat de mens, meemaakt ergens toe dient en leerzaam is. Dat je steeds weer beseft dat niets voor niets is en dat je in het nu moet blijven leven. Je weet nu niet wat er straks gebeurt. Maar ook dat je op je gevoel mag vertrouwen. Als ik een jaar geleden had geweten wat er het jaar dat voor me lag, zou gaan gebeuren, had ik vast niet geloofd dat ik nu kan terugkijken op een goed jaar, want al met al het ik het toch zo ervaren.
Utrecht, 14 december 2017,
copyright Hanke Hermse
Comments