Dit schrijf ik uit naam van mijn moeder ( naar aanleiding van de lockdown waardoor er in verpleeghuizen geen bezoek meer mag komen).
(gechannelde woorden via Hanke)
Omdat mijn kinderen mij niet meer aan mogen raken, raakt niets mij meer. De afstand doet mijn werkelijkheid vergeten en raak ik in vergetelheid. De vele bloemen die ik krijg zijn natuurlijk lief, maar niet meer in aanraking zijn met de natuur is niet meer natuurlijk. Ik moet binnen de hekken blijven voor de onzichtbare vijand, maar daarom is de vijand binnenin mij gekropen. Alle regels om mij te beschermen tegen de dood, heeft mij nu laten verlangen naar de dood. Het mij angstvallig in leven willen houden, heeft het leven uit mij gehaald. Door het leven onmenselijk te maken, is de mens uit mij gehaald. De verwarring is nu nog alles wat over is en dat is te verwarrend. Dood haal me maar op, want ik kan zo niet meer leven.
Utrecht, 18 mei 2020
copyright Hanke Hermse
Comentarios