Mieke was al ‘ op leeftijd’ , 86 jaar, en kreeg steeds meer kwalen; hoge bloeddruk, pijn in haar benen, nierfalen. Ze kon niet meer wandelen, iets wat ze altijd zo heerlijk had gevonden om te doen. Ze hield enorm van de natuur en miste haar boswandelingen. Ze moest ook op dieet. Dat vond ze lastig, want ze hield van lekker eten en elke dag twee glazen wijn. Ze zag steeds minder mensen, haar kinderen woonden ver weg en veel vriendinnen waren overleden of niet meer in staat om bij haar op bezoek te komen. Haar man was al een aantal jaren geleden overleden en ook hun zoon, Jan, was al op jonge leeftijd overleden. Al met al, Mieke vond het leven niet meer leuk. Ze wou enerzijds dat het leven voorbij was, maar durfde daar anderzijds niet aan te denken.
Ze geloofde weliswaar dat er niets meer was na haar overlijden, toch was ze bang voor de dood. Ook haar kinderen geloofden dat het leven eindigde zodra het aardse leven voorbij was. Daarover hadden ze uitvoerig over gesproken.
Mieke werd steeds zieker en voelde dat ze binnenkort zou overlijden. Haar kinderen werden bij elkaar geroepen en om de beurt waakten zij bij haar. Mieke bleef vasthouden aan het leven. Ze durfde het leven niet los te laten. Ze had tenslotte nog kinderen waarvan ze hield.
Toch was de dood onvermijdelijk. Mieke werd steeds zwakker. Ze lag in haar bed, haar kinderen om zich heen. Ineens kwam er een glimlach om haar mond en ze zei; ‘ ik zie papa en Jan’. Ze wenken mij. Ik zie ook prachtige bloemen’ Mieke voelde enorm veel liefde. Een gevoel van liefde dat ze nog niet eerder had ervaren in haar leven. Een traan van vreugde rolde over haar wang. Mieke vroeg of haar kinderen ook hun vader en broer hadden gezien en de liefde hadden gevoeld, maar nee. Alleen Mieke kon dit zien en voelen.
Het moment ging voorbij en Mieke wilde weten hóe ze dan bij haar man en zoon kon komen. Was moest ze doen? Voor wie moest ze kiezen; voor haar kinderen die naast haar bed zaten of voor haar man en zoon, Jan?
Toen besloten de kinderen voor haar te ‘kiezen’ en zeiden; ‘ mama, ga maar. Wij redden ons wel.’ Op dat moment kwam er rust en durfde Mieke het aardse leven los te laten. Nog eenmaal kwam de glimlach op Mieke’s gezicht, net voordat ze haar laatste adem uitblies.
Natuurlijk waren de achtergebleven kinderen verdrietig. Het was tenslotte hun moeder die ze moesten begraven, maar hun kijk op ‘de dood’ was niet meer hetzelfde. Zij hadden hun moeder zo gelukkig gezien, zo overtuigd van wat ze zag. Hun moeder wist dat het leven doorging in een andere dimensie en ze was zo blij dat ze zich nu kon voegen bij haar man en kind, dat de angst voor de dood was vervangen voor totale rust en overgave.
De kinderen denken nog vaak terug aan dat ene moment dat hun moeder hun vader en broer zag en dan komt ook bij hun een glimlach op hun gezicht.
( De namen zijn veranderd om de privacy te waarborgen)
De spirituele wereld :
In de fase van overgang van de aardse dimensie naar het leven na dit leven wordt degene die gaat overlijden ‘opgevangen’ door dierbare familieleden en/of vrienden en gidsen die al in de andere dimensie zijn. Weet dat je nooit alleen bent en dat je liefdevol wordt begeleid.
Vaak zien, voelen, ervaren degenen die gaan overlijden al weken van tevoren hun overleden familieleden. Ze ontmoeten ze elkaar in hun dromen en denken, spreken regelmatig over ze. De energie van degenen in de andere dimensie is (on)bewust zichtbaar en voelbaar geworden. In de spirituele wereld, waar geen tijd en ruimte is, weten ze dat er iemand gaat overlijden en wordt dit zorgvuldig voorbereid, zodat ze klaar staan op het juiste moment.
Heb jij ook vragen over het leven na de dood, maak dan vrijblijvend een afspraak met mij.
#dood, leven na dit leven, spirituele wereld#
copyright Hanke Hermse, Utrecht, maart 2017
Comments