Ik bladerde door mijn uitgeschreven gechannelde teksten ( doorgekregen vanuit het universum) Het gaat over dualiteit. Dit deel vind ik wel heel toepasselijk voor de huidige tijd. Daarom deel ik het met jullie:
Geïnspireerd zie ik groene velden voor me. Heel veel groen gras.
Rust, zonnig, zee, zand, bergen. Alles wat is.
Ik hoor dan ( helderhorendheid):
'En dan loop je over die bergen en dan zie je een deel wat niet begroeid is, donker is.
Zeg je tegen dat deel van die berg, jij mag er niet zijn?
Of zeg je tegen dat deel van die berg; jij bent er ook, jij bent de schaduwzijde van deze berg. En ook jij bent een deel van deze berg, Als jij er niet zou zijn, zou die hele berg niet kunnen bestaan.
Dat is ook de mens en alles wat is.
Als die schaduwzijde er niet mag zijn, kan iets niet groeien, kan de berg zich niet vormen. Dan zou die afbrokkelen.
Als die schaduwzijde er niet was dan zou het gras geen wortels hebben, want daar onder is het ook donker. Maar het is wel de basis.
Of de bloem.
Sommige bloemen staan in de schaduw maar bloeien geweldig.
Sommige bloemen staan in de zon en verdorren.
Kijk wat je nodig hebt op dat moment. En laat alles er zijn.
Soms moet je het plantje dat verdort misschien juist wel even in de schaduw zetten, zodat ie niet overbelicht wordt. Maar alles mag er zijn.
Stel je voor dat de zon altijd schijnt.
Dat dan niets meer groeit. Of dat je dan niet beter weet dat de zon schijnt.
Of als je het niet meer waardeert of dat je een hekel krijgt aan de zon.
Wat fijn is het dan als er even wolken zijn die even de ruimte verkoelen, pas daarna ben je weer blij dat de zon schijnt.
Je hebt het soms zo nodig die dualiteit.
Om te waarderen wat er is.
Om te zien dat de schaduw soms de mooiste creaties voortbrengt, de mooiste ideeën geeft.
Vanuit die schaduw krijg je die ideeën.
Dan word je bewust van wat er is.
Je zou niet bewust zijn als er niet af en toe wolken waren, die je even de schaduw geven.
En misschien ook wel de rust dat je even niks hoeft.
En dat is ook een deel van die schaduw; Die zet je even stop.
De mens vindt dat niet fijn, die wil door en door en door.
Maar soms is het nodig dat je even rust in die schaduw.
Dat je even voelt wat nodig is, dat je even voelt dat je pas op de plaats moet maken, dat je niet verder kan.
Dat je je bewust bent dat je kunt bedanken voor dat deel van de schaduw die je weer verder brengt.
Zodat je weer ideeën krijgt,
zodat je weer dingen gaat waarderen.
Zodat je weer groeit, in die dualiteit.
Het is zo prachtig, die dualiteit; de zon én de schaduw
copyright Hanke Hermse
Utrecht 31-10-2022
Comments