Sinds een half jaar woon ik in Utrecht. Het verhuizen naar Utrecht was misschien wel de engste en grootste stap in mijn leven tot nu toe en ik heb toch al heel wat stappen genomen en heel wat meegemaakt in mijn leven.
Niet alleen liet ik mijn vriendinnen en het dorp, waar ik ruim 23 jaar had gewoond, achter me, maar ook mijn man, na 32 jaar samen geweest te zijn. Een stap, die ik een jaar voordat ik vertrok niet had kunnen bedenken. Die stap kwam ook niet voort vanuit mijn denken, maar puur vanuit mijn gevoel. Mijn ziel riep. Ik moest gaan. Niet alleen voor mijn ziel, maar ook voor die van mijn man, mijn allerbeste vriend.
Ik moést dit doen. Wij moesten gaan ontdekken wie we zelf zijn, niet meer levend vanuit gewoontes en patronen.
Ik verhuisde vanuit een prachtig huis met grote tuin naar een flat met balkon. Van een dorp naar een stad waar ik nog niemand kende.
Hier wonende kwam ik erachter wat voor ‘gewoontedier’ ik eigenlijk was, hoe veilig dat kan zijn, maar ook hoe weinig ik uit mijn comfort zone hoefde te gaan.
Het meeste was mij bekend.
Bij de Albert Heijn hoefden ze niet meer te vragen of ik zegeltjes spaarde, dat wisten ze al. Bij de kledingzaak kenden ze mijn kledingstijl. In de kaas- en notenwinkel wisten ze dat ik alleen maar schapen- en geitenkaas eet en welke noten ik het lekkerst vind. De groenteman kende mijn naam en ga zo nog maar even door. Aan de ene kant klinkt dat saai en aan de andere kant was dat ook heerlijk vertrouwd.
En nu woon ik in mijn flat. Alles is nieuw. Ik kan nauwelijks terugvallen op mijn gewoontes en er is veel tijd voor (zelf)reflectie. Ik geef mijzelf ook de tijd om te rouwen. Te rouwen om wat niet meer is en te rouwen om wat nooit is geweest in mijn leven. Ik laat mijn emoties toe en die liggen ergens tussen diep verdriet en stralen van geluk, omdat ik mezelf meer en meer aan het 'terugvinden' ben. Ik kan zien hoe vaak ik mij heb aangepast in het verleden. Hoeveel ik gericht was op het geluk van anderen, hoe vaak ik niet mijzelf heb durven zijn en ik toen niet genoeg doorleefde dat je pas kan geven als je jezelf gevuld hebt. Hoe weinig eigenliefde er in mijn jeugd is geweest tot een aantal jaar geleden. Ik kan niemand hiervoor de schuld geven. Mijzelf niet, omdat ik toen nog niet de inzichten had die ik nu heb. Ook de anderen kan ik niets verwijten. Zij hebben mij gegeven wat zij konden geven, wat ik hun macht lag.
Ik ben ver uit mijn comfortzone gegaan, maar ik voel dat ik enorm ben gegroeid en groei nog elke dag. De basis van mijn bestaan en geluk ligt in mijzelf. Mijn ziel maakt een sprongetje.
Veel inzichten, die ik in de loop der jaren heb vergaard, krijgen nu een speelveld om ze ook daadwerkelijk te kunnen ervaren en dat is groei voor de ziel, groei voor mij. Deze ervaringen kan ik weer delen met anderen, dus ook groei voor anderen.
Misschien voel jij ook dat het tijd is voor verandering? Jouw verandering hoeft niet zo radicaal te zijn als bij mij, maar veranderingen, inzichten krijgen en uit je comfort zone gaan, laten je groeien. Begin klein. Kijk eens naar jouw gewoontes en patronen. Loop of rijd eens een andere weg dan dat je gewend bent, eet eens iets wat je nog nooit eerder hebt gegeten, neem eens wat meer tijd voor jezelf en geef dan ruimte aan je gevoel. En misschien moet je dan wel eens vaker nee of juist ja zeggen. Probeer eens wat uit. Misschien bevalt het je of juist niet, maar wees vooral enorm trots op jezelf dat je een stap hebt durven zetten.
Utrecht, 10 november 2015
copyright Hanke Hermse